Ha Herman,


Vanmiddag was ik op bezoek bij jou. Ik had weinig contact met jou, je hield me wat op afstand. Jij gaat samenwonen met je vriend in een huis met een enorme tuin. Ik hoorde mezelf zeggen:“Zoek je nog een tuinman?” Ik zag me al voor twee mannen werken in de tuin. Jij lijkt me wat vrouwelijk, wel lekker lang, met mooie benen. Je vriend ken ik alleen van zien, hij lijkt me een wat bazig type, die lang in Koeweit heeft gewoond. Terwijl we wat zaten te praten keek ik naar je dijen en knieën. Ik stelde me voor dat ik als jullie tuinman het werk niet goed zou verrichten en op- en aanmerkingen zou krijgen, totdat je vriend er genoeg van kreeg en me wilde ontslaan. Ik viel voor hem op de knieën en smeekte hem om te mogen blijven en ik bekende dat ik expres mijn werk niet goed verrichte.


'Waarom?' vroeg je verbaasd.

Even twijfelde ik, toen gaf ik het toe, nog steeds potsierlijk op mijn knieën aan jullie voeten.

'Vanuit een sterke behoefte aan straf, spanking, opsluiting en andere lijfstraffen,' bekende ik. Ik had me met mijn impulsieve daad van nederigheid toch al laten kennen.

Je zei: Had dat meteen gezegd, dan hadden we je anders behandeld.”

Jullie wilden alle details horen over mijn dromen over jullie en toen ik was uitverteld sprak je vriend: “Goed, kleed je helemaal uit, we gaan je keuren.”

Daar stond ik, naakt voor jullie, jij liet je handen geroutineerd langs mijn lichaam glijden en ik kreeg een erectie. Deze werd meteen bestraft met een harde tik tegen mijn penis.



“Jij gaat nu uit de schuur een plantenstok pakken, binnen twee minuten ben je terug, begrepen? Elke minuut langer bestraffen we met een extra stokslag, bovenop die zes die je al zult krijgen.”

Ik rende in mijn blootje naar de schuur, driehonderd meter verderop. In twee minuten had ik een wereldrecord moeten lopen en in de enorme schuur kon ik eerst de plantenstokken niet vinden. Pas na twaalf minuten keerde ik terug met twee stokjes van een centimeter of twee dik.

'Wel verdomme, had ik je om twee stokken gevraagd? Breng die ene terug!” Ik zag hem op zijn horloge kijken en wist dat dit avontuur heel slecht voor me zou aflopen.

“In totaal twintig minuten later dan afgesproken, dat betekent zes en achttien stokslagen, in totaal vierentwintig.”

Aan mijn oor voerde hij me naar de slaapkamer, ik werd op mijn buik op hun bed gegooid, jij ging bovenop mijn hoofd en schouders zitten, je vriend kondigde nogmaals de straf aan:

“Vierentwintig stokslagen op je blote billen.”

Alvorens je vriend begon aan de uitvoering van de lijfstraf, begon hij doodleuk met jou te praten over de lijfstraffen die in Koeweit worden toegediend, vaak in het openbaar, op pleinen, vlak voor de moskee.

“Een collega van mij bij de handelsfirma kreeg honderd zweepslagen, omdat hij illegaal alcohol had gestookt.”

“Op zijn blote?” informeerde jij gretig. Je verschoof jouw billen op mijn hoofd, ik merkte dat je frunnikte aan je gulp. Ik werd ook geil, al besefte ik dat vierentwintig stokslagen niet mals zouden uitpakken, mijn zitvlak behoorlijk zouden beschadigen, maar had ik het niet verdiend?

“Nee, Koeweit is een streng Islamitisch land, naaktheid zwaar taboe. Maar op de dunne kaftan komt het op hetzelfde neer, die dunne stof houdt niets tegen. Mijn collega schreeuwde het uit, terwijl twee politiefunctionarissen hem om beurten een zweepslag gaven, ieder dus vijftig. Ik stond in het publiek en had een beetje medelijden met mijn collega, een beetje maar, want ik vond hem een arrogante praatjesmaker.”

“Vond je het geil”

“Natuurlijk. Ik wilde dat ik een van die politiemannen was.' Je vriend grinnikte. “Nu ligt onze tuinman voor ons klaar en kan ik zelf eens ervaren hoe het zal zijn hoe het is om bij een vreemde een lijfstraf te voltrekken.”

Uit zijn woorden begreep ik dat jullie samen misschien ook wel experimenteerden met sm.

'Goed, ik ga beginnen, houd hem goed in bedwang, hij gaat ze alle vierentwintig in één sessie krijgen.”

Hij sloeg beheerst, maar stevig door, mijn billen raakten meer dan in brand; het was een hellevuur dat ik met mijn kiezen op elkaar aanvankelijk wist te doorstaan. Ik kronkelde van de pijn, als een slang in gevaar. Na de vierentwintigste slag huilde ik als een kind, boven me hoorde ik mijn buurman hijgen en even later belandden over mijn hele achterzijde spetters van jullie vurige explosies.



De nazorg van jou was zorgvuldig, zoals het een verpleger betaamd. Alleen, klaarkomen mocht ik van jullie niet.

“We gaan afspraken maken,” sprak jouw vriend, mijn beul. “Jij komt full time bij ons in dienst, je andere werk zeg je op. Je krijgt bij ons een kamer in het tuinhuisje en je dient je ten alle tijde beschikbaar voor ons te houden. Je krijgt geen loon, maar kost en inwoning. Ik eis onvoorwaardelijke gehoorzaamheid, elke overtreding zullen wij streng bestraffen, begrepen?”


Ik twijfelde erg, dit was geen spelletje meer, dit was a way of life, kon ik dit wel aan? Toch deed ik het.

Ben nu overgeleverd aan jullie strenge regels, houd me dag en nacht beschikbaar, ben jullie slaafje. Krijg om het minste een pak slaag van een van jullie twee, of van allebei. Ik eet apart van jullie, in de keuken, krijg jullie restjes. Ik moet voor jullie koken, schoonmaken, de tuin doen en als jullie, de heren, mijn meesters, naar jullie behoeften dienen als likslaaf.

Jullie ontvangen veel gasten, voor wie het nu de gewoonste zaak van de wereld is dat ik over de knie ga in hun bijzijn. Wanneer ik me niet eerbiedig genoeg opstel tegenover een gast, mag deze me eveneens straffen.


Dit schrijf ik je, beste Herman, vol spijt en zelfverwijt. Heb ik weer een kans laten lopen, waarom ben ik toch zo bescheten als het gaat om wat ik werkelijk wil? Waarom schaam ik me toch nog steeds om te verkondigen dat ik ernaar verlang om te worden getuchtigd op mijn blote billen? Doe ik er iemand kwaad mee?

Ik denk nog steeds dat ik heel bijzonder ben, de enige die verlangt naar een stevige kastijding, al weet ik wel beter. In opmerkingen van anderen hoor ik regelmatig toespelingen op een pak slaag geven, de zweep erover, het zweepje hanteren, over de knie leggen. Weinig over krijgen, vast als taboe nog zwaarder belast.

Ik wil je deze brief graag versturen, maar geef me nog even de tijd, ik moet wat moed verzamelen.


Groetjes,


Freddy